Eén jaar later

4 november 2007 is de dag geweest waarop ons leven drastisch op zijn kop werd gezet. Nooit zal ons leven hetzelfde zijn en het verdriet om het verlies zullen we altijd bij ons dragen.

 Het is al weer een jaar geleden dat we werden geconfronteerd met de harde realiteit dat Eltjen was overleden. Vanaf het moment van overlijden heb ik altijd geweten dat we op enig moment weer zouden opgaan in de vaart van de maatschappij. Het gegeven dat Titia en ik, hoe triest het ook is, ervaringsdeskundig waren op dat gebied door het overlijden van Bauke gaf mij de zekerheid dat we na een tijdje allemaal  weer door zouden gaan met leven. Niet dat het gemakkelijk is maar we zijn allemaal bezig de draad weer op te pakken.

Na alle verdriet waarbij je leeft van dag tot dag  krijg je gedurende het jaar toch weer de momenten dat je verder kijkt dan een dag of een week. Je gaat weer voorzichtig nadenken over de toekomst. Je krijgt weer kleine doelen en probeert deze voorzichtig te realiseren. Wanneer dit de eerste keer lukt  ga je wat grotere plannen maken en zo pak je weer het leven op, stap voor stap.

Nog steeds ben ik in gedachten een aantal malen per dag bij Eltjen. Soms hoor je iets in huis en in een flits is hij weer op het netvlies. Vaak moet ik nog denken aan zijn knuffels en de stevige nek die zijn guitige hoofd droeg. Het heerlijk “nokkeren”en het schudden van zijn weldoorvoede buik wanneer je hem even doorkietelde of wanneer we grapjes maakten en hij in een eindeloze lachbui schoot. De fijne herinneringen die Eltjen heeft achtergelaten doen ons vaak glimlachen en we imiteren regelmatig opmerkingen van hem.

 Voorbeelden hiervan zijn:

Ø     “ach Heit: doe niet zo dom”

Ø     “Adrie, dat kan niet, ik heb het zo druk”

Ø     “Ja deueu” 

De fijne herinneringen zijn niet alleen de momenten dat we op vakantie waren maar vooral het aanwezig zijn in onze omgeving was geweldig. Lekker samenzijn, samen eten, samen tv kijken, samen weggaan, samen thuiskomen, samen mokken, samen lachen, samen verdrietig zijn, samen blij zijn, samen zingen, samen…………..

Pas nu, na het overlijden, besef ik wat voor waarde dit allemaal heeft gehad.

Het maken van deze site heeft mij goed gedaan. Hier kan ik soms mijn gedachten in kwijt en het doet me goed dat de site zo goed werd bekeken. Dit sterkt mijn overtuiging dat Eltjen er toe deed, dat hij in de herinnering van mensen voortleeft en dat men zo nu en dan even weer op de site kijkt om te zien hoe hij was. Ik weet dat het soms met een traan is maar ook vaak met een lach.

Het gemis brengt ons regelmatig aan het huilen.

De herinneringen laten ons vaak lachen.

Beide keren missen we je intens.

Heit