Vrijdag 25 juli 2008

25 juli is altijd een feestdag geweest de afgelopen 22 jaar.
Dit jaar zal het een dag worden waar we er op een andere manier bij stil zullen staan dan andere jaren. Een dag met mooie herinneringen die het tegelijkertijd verdrietig en moeilijk maken.
Normaal zouden we deze dag waarschijnlijk ergens met de boten hebben gelegen samen met de Balkjes. De boten in de slingers en een spandoek op de wal waarop Grietje en Edwin zouden hebben geschreven “ELTJEN WORDT VANDAAG 23 JAAR”. Veel mensen op visite, cadeautjes uitpakken en aan het eind van de dag één van zijn favoriete bezigheden, barbecueën. Het heeft niet zo mogen zijn. 

Zoals wij in de uitvaartdienst al aangaven, gaan wij er van uit dat Eltjen als parel in Gods hand naar ons kan kijken. Je hoort hem dan zeggen: “ach……., je hoeft niet verdrietig te zijn want ik ben het ook niet” De gedachte dat hij een plaats heeft waar hij blij en vrolijk kan zijn maakt het verdriet voor ons iets draaglijker. 

Het is op zijn verjaardag 254 dagen geleden dat we geconfronteerd werden met Eltjen zijn overlijden op 14 november 2007.
De dagen, weken en maanden na die dag zijn moeilijk geweest en nog worden we iedere dag geconfronteerd met het gemis en voelen we de pijn.
Een gemis is het zeker en het is groter dan we hadden kunnen vermoeden. Hij was altijd om je heen met zijn muziek, Suske en Wiske lezen, zijn video’s, zijn zingen, zijn duim waar hij tegen sprak, scouting, zwemmen bij Dol-fijn, zijn opmerkingen, zijn praatjes en vooral zijn knuffels.

Iedereen is in de loop van de tijd zijn gang weer gegaan.
Wij ook lijkt het wanneer je ons weer bezig ziet.
Willem en Willeke die weer leuke dingen doen, Titia en Hans die bezig zijn   hun leventje op te pakken en Adrie en ik die soms weer kunnen genieten van de kleine dingen in het leven. Toch is de pijn van binnen zo intens dat je hem vaak niet toelaat om maar stand te kunnen houden in het leven. Het is soms net of je het in de krant heb gelezen dat Eltjen is overleden maar verder komt je realiteitsbesef dan niet. Het verdriet en de pijn is vaak te groot om mee om te gaan. Het van je af houden van die realiteit en het niet toelaten van de pijn heeft te maken met overleven. Het is een manier om verder te gaan.  

En dat we verder moeten dat weten we en doen we ook hoewel we iedere dag worden geconfronteerd met het feit dat Eltjen niet meer bij ons is.
Ø     De eerste keer wanneer je in november naar de supermarkt gaat denk je
         “hallo, ik  heb verdriet”!!!!
Ø     Het iedere keer weer thuiskomen in een stil huis
Ø     De eerste keer kerst en oud en nieuw.
Ø     De eerste lentedag dat we weer buiten konden zitten en Eltjen niet vanaf zijn kamertje
  hoorden zingen.
Ø     De verjaardagen van Willeke, Adrie en Willem.
Ø     Voor de eerste keer weer op plekken komen waar je samen bent geweest.
Ø     De diploma-uitreiking van Willeke
Ø     Het zomerkamp bij scouting waar Willeke in de groepsleiding zit
Ø     De eerste zomervakantie
Ø     Het vinden in je jas van een kassabon voor 3 personen uit het dolfinarium
Ø     Het horen van een favoriet liedje op de radio dat je raakt
Ø     Heit en Adrie naar de tent op de Veenhoop waar Jan Smit zingt en Eltjen fan van was
Ø     Achter in een geel post-it blokje een stukje tekst vinden dat hij geschreven heeft
Ø     Mem en Hans naar het skûtsjesilen zonder Eltjen
Ø     Bij het hok opruimen zijn laarzen tegenkomen
Ø     De motor die Willem heeft gekocht en ons trots laat zien heeft Eltjen’s lievelingskleur

Gelukkig hebben we familie en veel goede vrienden om ons heen die ons hebben gesteund en nog steeds intens met ons mee voelen.
Mensen die het snappen wanneer we even in ons zelf teruggetrokken zijn of wanneer we het verdriet weer duidelijk voelen.
Mensen die een arm om je schouder leggen, je even knuffelen, je meenemen naar activiteiten, of gewoon bij je zijn om er te zijn.
Mensen die zomaar even een kaartje sturen om je een hart onder de riem te steken.
Allemaal mensen die niet tot doel hebben om het verdriet weg te nemen maar het samen met ons dragen en ons hun liefde tonen. 

Het plaatsen van de gedenksteen op het graf heeft door omstandigheden wat langer geduurd dan we hadden verwacht maar is gelukkig vorige week gerealiseerd. Hoewel het “maar” een gedenksteen is zijn wij blij dat de steen geworden is wat wij er van hadden verwacht.   

Bedankt
Sietze en Adrie, Titia en Hans, Willem en Willeke.