Grafisch Centrum

Woensdagochtend 14 november 2007 zou Eltjen wat later op het werk komen in verband met een doktersafspraak. Om half negen belde Sietze - zijn vader - en zei: " Eltjen is overleden", hij komt dus niet meer.
Dan duurt het even voordat het tot je doordringt wat hij zegt, je kan het niet geloven en zou haast willen vragen: "weet je het wel zeker".

Vervolgens moet je dit rotnieuws aan de collega's vertellen en zij vragen zich ook vertwijfeld af of je ze in de maling neemt. Dan komt langzaam het besef dat het echt waar is.

Een paar jaar geleden kwam Eltjen bij ons op het Grafisch Centrum stage lopen. Hij werd toen ingewerkt door Auke.
Eltjen leerde toen de kunst van het vouwen, nieten en stempelen.
Het beviel hem goed en na deze stage is Eltjen bij ons in vaste dienst gekomen.
Hij specialiseerde zich in het perforeren: 2 gaats, 4 gaats en 23 gaats.Vervolgens deed hij ook de postzegelperforatie en werkte zich al snel op tot: "Chef Perforeren".

Onze chef perforeren wist ook de sfeer binnen het bedrijf langzaam te veranderen. Zo werd bij ons nooit een cap gedragen totdat Eltjen kwam.
Na een gesprek over de voors en tegens zag Eltjen geen reden om dat ding af te zetten dus die bleef op. De discman, ook zoiets, is sinds zijn komst een normaal verschijnsel op de afdeling.

Ook onze omgangsvormen veranderden.
Voorheen zaten wij regelmatig slaperig aan de koffie om heel langzaam wakker te worden.
Onze chef perforatie zorgde er op zijn manier voor dat de sfeer er al vroeg goed in zat. Zo kwam hij binnen, zei Auke goedemorgen en gaf hem een aai over zijn kale hoofd, hing zijn jas op en zei Yvonne goedemorgen, keek eens rond en zei: "ha, 2 Henken"  totdat hij iedereen persoonlijk had gehad. Daar werden wij allemaal wakkerder van, vrolijker van.

Na een kopje koffie gaf Eltjen als eerste het goede voorbeeld en ging een kwartier van tevoren al naar zijn werktafel.
Hij zette de discman aan, zijn koptelefoon op en zong dan hard en niet helemaal toonzuiver:
              "maak me gek" van Gerard Joling of
              "ik geloof, ik geloof, ik geloof......" van Boudewijn de Groot. 
Wanneer dan vervolgens enkelen van ons met de vingers in de oren zaten, verscheen bij onze chef perforatie een grote grijns op zijn gezicht.
Ja, zo ging dat bij ons.

Woensdag zaten we bij elkaar op het Grafisch Centrum en noemden we allemaal eigenschappen van Eltjen.
              Zo zei Nanda dat je altijd op hem kon rekenen.
              Een ander noemde zijn humor
              En Femke zei hoe lief hij was.

Wij gaan Eltjen heel erg missen maar gaan ook genieten van onze herinneringen aan Eltjen.
Wij weten dat zolang Eltjen nog in onze gedachten is, hij ook nog een beetje bij ons is.