Uitleg site

Hans

                Eltjen. 
Een requiem ? 


Nee ! 


Een zeer goede herinnering ? 


Ja ! 


Ik heb lang geaarzeld om iets op papier te zetten.
Maar ik ben van mening dat dit goed is. 


Toen ik Titia voor het eerst ontmoette ( de manier waarop is een verhaal apart ) kwam natuurlijk ter sprake dat ze kinderen had.
Bauke, Willem en Eltjen.
Bauke, een zoon die kort na de geboorte was overleden.
Willem woonde toen nog thuis en Eltjen woonde sinds kort bij zijn vader Sietze en zijn gezellin Adrie  aan de Stationsweg te Drachten.


 Eltjen, de zoon met het syndroom van Down.


Ik trof Eltjen voor het eerst toen we met z’n 3en naar het skûtsjesilen in Terhorne gingen op 28 juli 2004.
Titia kwam mij thuis in Oldeboorn ophalen en stelde ons voor.
Hij keek me even aan, keek om zich heen en nam voetstoots aan het goed was.
Ik hoorde er vanaf dat moment volgens hem bij.
Dat ik daarna in de weekenden, dat hij bij Titia was, er ook was, vergde nog wel enige uitleg, maar na het kort duidelijk gemaakt te hebben , was het allemaal goed.
Hij accepteerde mij en ik hoorde erbij.
Ik hoorde bij mem. 


Hij zag onbezorgd om zich heen en genoot van wat hij zag.
In die tijd was de term “Goede actie van Pearle “ erg actueel.
Hij gaf er te pas en te onpas kenbaarheid aan.
Vaak tot genoegen en plezier van de omstanders. 


We zijn later nog vaker naar het zeilen wezen kijken.
Hij genoot, niet alleen van het zeilen.
Om zich heen kijken en een reactie geven.Op van alles en nog wat.
Het was leuk om dat gade te slaan. 


Toen hij een van de eerste keren met Titia bij mijn thuis kwam en eigenlijk met zichzelf aan was [ waar ben ik en wat mag/moet/kan ik ] wees ik hem de kamer van mijn zoon Johan. Daar stond een tv. Daar mocht hij wel gebruik van maken.
En er lag ook een stapel van Suske/Wiskes waar hij uit kon kiezen !
We hadden gelijk geen kind meer aan hem !
De volgende keer was hij vrij vlot vertrokken naar de kamer.
We waren hem eigenlijk even kwijt.
Hij redde zich wel ! 


Dat hij ook zijn mindere kanten had, weten we allemaal.
Luisteren was niet echt zijn ding.
Oostindisch-doof  zou door hem uitgevonden kunnen zijn.
Weg van de radio/tv/pc was een heel probleem.
Wandelen, terwijl het prachtig weer was: Je moest  hem even op het spoor zetten, maar hij  liep wel mee. Achteraan. 

Er is veel meer over hem te vertellen.
Dat laat ik aan anderen over. 


Ik heb de dagen na zijn overlijden, de contacten met de naaste familieleden, als erg goed ervaren.
Ik ben er beter van geworden.
Ik koester dat.  


Eltjen :
Iemand met een gebruiksaanwijzing.
Was iedereen maar zo bespeelbaar en voorspelbaar.
Dan hadden we een hoop problemen minder. 


Ik heb Eltjen ervaren als een mens, die zaken en voorvallen  in zijn eigen perspectief waarnam en wegzette in zijn eigen referentiekader en er daarna geen problemen meer mee had.
Iets waar we een voorbeeld aan kunnen nemen !  


Ik voel me bevoorrecht hem gekend te hebben.  

Hans.